Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

«Εμείς επενδύουμε στη ζωή»

Το Συντονιστικό Ιερισσού ενάντια στην εξόρυξη χρυσού-χαλκού τονίζει ότι «ο αγώνας ενάντια στη μεταμόρφωση του τόπου του σε μια εξορυκτική έρημο ήταν, είναι και θα είναι αγώνας ζωής για οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Οφείλουν να το καταλάβουν αυτό οι διοικούντες και να μη μας εκθέτουν σ' ανεπανόρθωτο κίνδυνο».
Όλη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
Δήμος Αριστοτέλη – ένας φιλόξενος τόπος με πλούσια πολιτισμική και φυσική κληρονομιά. Αυτά ήρθε να ταράξει ένας σεισμός – όχι σεισμός που γκρεμίζει σπίτια και βουλιάζει χωριά, άλλα ένας σεισμός που διχάζει κοινωνίες, γκρεμίζει συνειδήσεις, και δημιουργεί ένα απέραντο χάσμα.

Ο σεισμός της Eldorado. Παντού στον κόσμο, η ίδια ιστορία. Όσο πιο επιβαρυντικό είναι για έναν τόπο το σχέδιο εξορυκτικής δραστηριότητας, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για βελτίωση του προσωπείου της εξορυκτικής εταιρίας. Ονομάζεται "κοινωνική εταιρική ευθύνη" - μια προσπάθεια να δείξει η εταιρία κοινωνική ευαισθησία, να μετατρέψει τον εαυτό της σε αναπόσπαστο, ευεργετικό εταίρο της τοπικής κοινωνίας.
Με το ένα χέρι υποσκάπτει τις συνθήκες που εξασφαλίζουν ένα υγιές περιβάλλον ζωής για τον τόπο, με το άλλο αρπάζει -ή και ενίοτε δημιουργεί- "χρυσές ευκαιρίες" για χορηγείς με θετικό κοινωνικό πρόσημο. Ένα συνέδριο εδώ, ένα ταξίδι για δημοσιογράφους εκεί, μια συνδρομή σε πυρόσβεση, ένα πρόγραμμα τουριστικού οργανισμού ή μια αθλητική διοργάνωση παραπέρα. Όταν αρνούνται τοπικές κοινωνίες και τοπικές αρχές να συναινέσουν στο χτίσιμο αυτού του άλλοθι, καταστρατηγούν ή υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον;
Οι "επενδύσεις με κάθε κόστος" έχουν ήδη κοστίσει πολύ στην Χαλκιδική. Χρειάστηκαν δεκαετίες πολιτικής-εταιρικής διαπλοκής στην περιοχή για να αδειοδοτηθούν, χρησιμοποιήθηκε η οικονομική κρίση για να δικαιολογήσει την ανάγκη τους, δόθηκαν εγκρίσεις βασισμένες σε ελλιπής και τρωτές μελέτες, άλλαξαν νόμοι για να τις στηρίξουν, ποινικοποιήθηκε ένας κοινωνικός αγώνας.
Η πολιτική διαπλοκή δεκαετιών προετοίμασε, έστισε και σήμερα υλοποιεί ένα εξορυκτικό σχέδιο που αντί για ανάπτυξη ισοδυναμεί με την καταστροφή του τόπου και της δυνατότητας του να συνεχίσει να υποστηρίζει τη ζωή. Ένα εξορυκτικό σχέδιο το οποίο υλοποιείται με συνεχείς παραβιάσεις περιβαλλοντικών όρων, το οποίο στηρίζεται σε ξύλινα επιστημονικά πόδια.
Η αλήθεια είναι μια. Τα ίδια τα "επενδυτικά σχέδια" -εφόσον ισοδυναμούν με την καταστροφή ενός τόπου- γεννούν τον αγώνα εναντίον τους. Όσα χρηματικά ποσά κι αν ξοδέψει μια εταιρία σε συμβούλους επικοινωνίας ή ειδικούς στρατηγικού σχεδιασμού κι εξομάλυνσης σχέσεων με την τοπική κοινωνία, τα "βάρη" της δεν "αίρονται" τόσο εύκολα, και η τοπική κοινωνία δεν θα "καθίσει κάτω απ' τη μπάρα" όταν αγωνίζεται για την υπεράσπιση της ζωής του τόπου. Οι υπηρεσίες μεμονωμένων ανθρώπων μπορεί να αγοράζονται, η κοινωνική συναίνεση όμως όχι.
Στο δικό μας αφήγημα, οι νόμοι, οι συνθήκες, οι διακρατικές συμφωνίες με εταιρικά μεγαθήρια δεν είναι φυσικοί νόμοι που διέπουν αναπόφευκτα το σύμπαν. Είναι συνθήκες που πρέπει ν' αλλάξουν έτσι ώστε να διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική ευημερία. Οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, οι κρατικοί μηχανισμοί υπάρχουν για να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο – όχι πρόσκαιρα και ευκαιριακά, άλλα στο διηνεκές. Η αλληλεγγύη, και οι κοινωνικοί αγώνες είναι πιο δυνατοί από την ποινικοποίηση, την προπαγάνδα και τη διαπλοκή. Ο χρυσός τους δε βρίσκεται μόνο στις Σκουριές του κόσμου. Χρυσός τους είναι και η σιωπή μας. Και δεν τους τον χαρίζουμε.
Καθώς βιαζόταν η αλήθεια, βιαζόταν ο τόπος μας και οι ζωές μας. Και αρχίζει το κυνήγι, αρχίζει η κόλαση της τρομοκράτησης της κοινωνίας. Απ' τη μια να μην μπορείς να κοιμηθείς βλέποντας τον Κάκκαβο να χάνεται, κι απ' την άλλη να πετάγεσαι στον ύπνο σου να μη σου σπάσουν την πόρτα του σπιτιού σου κι αρπάξουν τον άντρα σου, το παιδί σου. Ξημερώνει, και ξυπνάς σε μια φυλακή. Κι αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που θα σε κάνει να σταθείς ξανά όρθιος, να συνεχίσεις να παλεύεις για τη λευτεριά σου και τον τόπο σου. Είναι όμως κάτι δυνατό, είναι η αλήθεια, είναι η ζωή. Είναι η συνέχεια του να είσαι άνθρωπος.
Δεν σωπάσαμε μπροστά στην καταστροφή και στο έγκλημα κατά του τόπου μας. Δεν φοβηθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τη βία της καταστολής, να παρατήσουμε σπίτια, οικογένειες, δουλειές, καθημερινότητα και να είμαστε ξανά και ξανά στους δρόμους και στο βουνό. Άλλοτε φωνάζαμε δυνατά το δίκιο μας, κι άλλοτε με μάτια γεμάτα δάκρυα και αγωνία, δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα μας. Πότε βουβοί κι ακίνητοι, και πότε να σφύζουμε από συνθήματα και να κάνουμε ατελείωτα χιλιόμετρα για το δίκιο ενός τόπου.
Δεν θα δεχτούμε ποτέ την λογική του να χαθεί ο μεγαλύτερος υδροφορέας της Χαλκιδικής, να καταστραφούν τα δάση και τα βουνά μας. Δύσκολο να παλεύεις για τη ζωή και τον τόπο σου. Αυτό καταλάβαμε απ' τα τόσα χρόνια αγώνα που έκαναν πριν από εμάς άνθρωποι, και μέχρι σήμερα. Το κόστος τεράστιο αφού καταλαβαίνεις ότι μετά από τόσες δίκες, τόσα δακρυγόνα, τόσο κυνηγητό, το ίδιο το κόστος για να συνεχίσουν την εξόρυξη θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος - εγώ, εσύ, όλοι εμείς που γίναμε "κάτοικοι των Σκουριών", που είπαμε αλήθεια ότι οι εξορύξεις "με κάθε κόστος" δεν είναι επενδύσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου