Grrrrrrrrrrrrrreenpeace….

Είναι κι αυτή η υποκρισία που μου τη δίνει στα νεύρα… Δε μας φτάνει το χάλι μας, έχουμε και τους επίδοξους «σωτήρες» που «νοιάζονται για το καλό μας», όχι μόνο το εγχώριο αλλά και όλου του πλανήτη!

Οκτώβρης 2013, ντάλα μεσημέρι με ήλιο που θυμίζει μίνι καύσωνα Ιουλίου και βρέθηκα η καλή σου σε κεντρική πλατεία προαστίου του Πειραιά. Έκατσα σ” ένα παγκάκι, άνοιξα ένα κουτάκι αναψυκτικού γιατί «άκουσα τη δίψα μου», άναψα κι ένα τσιγάρο και κάθησα ν” απολαύσω τη ζέστη… Τότε ήταν που πρόσεξα κάτι κορίτσια με πορτοκαλί γιλέκα να περιφέρονται γύρω-γύρω σαν τις άδικες κατάρες, κρατώντας κάτι μαύρα ντοσιέ στα χέρια. Φορούσαν κάτι χαμόγελα αλά Benny Hill και προσέγγιζαν τον οποιονδήποτε είχε την ατυχία να περνάει μπροστά τους.

Εκείνη τη στιγμή, η γυναικεία φύση μου ήρθε να μου θυμίσει πως, εκτός των άλλων, είμαι και περίεργη. Πάνω που πήγα να αφήσω το παγκάκι και να παραστήσω ότι περπατάω αδιάφορα, μια απ” τις «σημαδούρες» πλησίασε πιο κοντά σε εμένα, καθώς «βούτηξε» έναν φουκαρά που περνούσε εκείνη τη στιγμή από μπροστά μου. Τότε μπόρεσα να δω καλύτερα πως πίσω της κρεμόταν μια ταμπέλα που έγραφε «Free our activists, save the Arctic». Kι από κάτω το γνωστό λαχανί λογότυπο της Greenpeace.

Έτσι «σήκωσα κεραίες», απομόνωσα όλους τους υπόλοιπους ήχους του περιβάλλοντος χώρου κι εστίασα στη συζήτηση. Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα κορίτσια προσπαθούσαν να εγγράψουν νέα μέλη για να σώσουμε όλοι μαζί τη λευκή αρκούδα. Βλέπεις, τα “χουμε λύσει όλα μας τα θέματα, κι έμεινε μόνο το αρκούδι για να συμπληρώσουμε. Οι φράσεις του στυλ «ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος», «όλοι μας έχουμε ευθύνη», «οι ακτιβιστές μας κάθε μέρα προσπαθούν», «είναι χρέος όλων μας να σώσουμε την Αρκτική» κλπ έδιναν κι έπαιρναν. Και το χαμόγελο-ηλεκτροπληξία πάντα στη θέση του. Και ναι, τελικά τον έπεισε τον τύπο. Έδωσε τα στοιχεία του, κανόνισε μια συνδρομή 10 ευρώ το μήνα, κι είπε και «ευχαριστώ» από πάνω !!!!!
«Τώρα έρχεται η σειρά μου», σκέφτηκα. Μα δεν ήρθε! Η τύπισσα πήγε προς την αντίθετη κατεύθυνση (τι διάολο, δεν της άρεσε η φάτσα μου;) οπότε κι εγώ έπρεπε να δράσω. Ήπια το αναψυκτικό μονορούφι, κι αφού έβαλα τα μάτια μου στη θέση τους, που είχαν πεταχτεί έξω απ” το ανθρακικό, σηκώθηκα και πήγα να πετάξω το κουτάκι σε ένα κάδο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα της. Τότε ήταν που γύρισε προς τα εμένα! «Ωπ, εδώ είμαστε», σκέφτηκα και έτριψα νοητά τα χέρια μου.

Ξεκίνησε λοιπόν την κασσέτα απ” την αρχή κι αφού την άφησα να τελειώσει, της λέω «Συγνώμη, μια βόλτα απ” τις Σκουριές πήγατε;». Η απάντησή της ισοδυναμούσε με χαστούκι από τον Κινγκ Κονγκ: «Τι είναι οι σκουριές;» Αφού ίσιωσα το σαγόνι μου για να συνέλθω της είπα με σοβαρό ύφος: «Ξέρεις, όταν βάφεις το κάγκελο, αν δεν το περάσεις μίνιον πετάει σκουριές…» Της π…. το κάγκελο θα γινόταν έτσι και μ” έπιαναν εκείνη την ώρα τα γέλια! Η γκρινπίτσα σκάλωσε για λίγα δευτερόλεπτα και αμέσως μετά ήρθε εκ νέου ο Κινγκ Κονγκ: «Ναι, όντως και κάνουν κακό στο περιβάλλον!…» Τέτοια ζαλάδα είχα να νιώσω από τότε που μπέρδεψα ένα μπουκάλι νερό με ρακί που είχε ο μπαμπάς μου στο ψυγείο, και μέχρι να πάρω γραμμή είχα κατεβάσει το μισό! Της λέω: «Ρε κοπελιά, έλεος!!! Τι σε έβαλαν εδώ; Σκουριές, you know? Ιερισσός; Μεταλλεία χρυσού; Hellooooooo!!!» Kαι τότε ήρθε το τελειωτικό χτύπημα νοκ άουτ: «Α, δεν ξέρω, εγώ είμαι για την Αρκτική» (!!!)

Δεν είχε νόημα να συνεχίσω τη συζήτηση (ο Θεός να την κάνει). Της έστειλα χαιρετίσματα, γύρισα την πλάτη μου κι έφυγα. Κι όσο περίμενα έναν οδηγό ταξί-λυτρωτή-σωτήρα να με πάρει από εκείνη την πλατεία, είχαν μαζευτεί όλες μαζί οι «Αρκτικές» και συζητούσαν χαμηλόφωνα κοιτώντας προς το μέρος μου. Προφανώς ξετύλιγαν τις γνώσεις (;) τους γύρω από το θέμα «Σκουριές». Ποιος ξέρει, ίσως πήραν και στα κεντρικά κανένα τηλέφωνο για να τους υποδειχθεί τι θα πουν αν κάποιος/κάπου/κάποτε τις ξαναρωτήσει…

LiBerTy
Από ena1.org