Μικρή συνηγορία υπέρ περιφερόμενων

Πάντα η ίδια σύγκρουση
Ηλιόπουλος Νάσος, Μπότση Μαρία, Σιούτας Ηλίας, Σπυρόπουλος Γιώργος

Είναι δύσκολο να βάλεις τα πράγματα σε μία σειρά. Να μην χάσεις την ψυχραιμία σου. Ας προσπαθήσουμε. Το χρωστάμε στους ανθρώπους της Χαλκιδικής. Ο κ. Ψαριανός στην εκπομπή του κ. Πρετεντέρη μίλησε για περιφερόμενους διαδηλωτές εκτός Χαλκιδικής που διαδηλώνουν ενάντια στην επένδυση. Χαρακτηριστικά τόνισε ότι δεν έχουν διαδηλώσει ποτέ οι εκτός Χαλκιδικής που συμφωνούν με την επένδυση. Ίσως δεν χρειάζεται κιόλας. Γιατί να τρέχεις μέχρι τις Σκουριές, να ανεβαίνεις τον Κάκαβο, όταν μπορείς να «διαδηλώσεις» κάθε μέρα από τις σελίδες των καθεστωτικών εφημερίδων; Όταν ελέγχεις τα δελτία των 8; Μην είμαστε όμως άδικοι. Οι κάτοικοι έχουν έρθει σε «επαφή» με εκατοντάδες συμπολίτες μας που υπερασπίζονται με ζήλο τα συμφέροντα της εταιρίας. Ανθρώπους με στολή. Ανθρώπους που πληρώνονται για την προστασία των πολιτών. Τον ίδιων πολιτών που κυνηγάνε, κακοποιούν και ψεκάζουν με χημικά. Τους κατοίκους της περιοχής. Το ερώτημα όμως του κ. Ψαριανού παραμένει αμείλικτο: «Αφού δεν κατοικείτε εκεί, εσάς τι σας ενδιαφέρει;». Δεν μπορεί, κάποιος σκοτεινός λόγος θα υπάρχει, κάποια συνωμοσία που θα εξηγεί τους «περιφερόμενους αλληλέγγυους». Γιατί δεν κοιτάνε απλά την δουλειά τους; Το να ενδιαφέρεσαι και να αγωνίζεσαι για την αξιοπρέπεια και το περιβάλλον δεν είναι δουλειά. Δεν φέρνει χρήματα. Ο κ. Ψαριανός δεν χάνει τον χρόνο του με τέτοιες ασχολίες.

Από τα πιο παλιά επιχειρήματα της εξουσίας ενάντια σε κάθε αγώνα. Τι θέλουν οι «εκτός»; (εκτός περιοχής, σχολείου, πανεπιστημίου, δουλειάς). Τι σκοπούς εξυπηρετούν; Πάντα η ίδια σύγκρουση. Από την μία η εξουσία που προσπαθεί να απομονώσει έναν αγώνα για να τον τσακίσει. Από την άλλη, το αυθόρμητο αίσθημα αλληλεγγύης των ανθρώπων που παλεύουν για αξιοπρέπεια. Που νιώθουν ένα μακρινό αγώνα δικό τους. Που κατανοούν ότι τους αφορά.


Στην ίδια πάντα εκπομπή ο οικοδεσπότης κ. Πρετεντέρης χαρακτήρισε τα τελευταία γεγονότα ως τρελά. Αυτό όμως που αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν είναι ότι η τρέλα αποτελεί καθημερινότητα, εδώ και πολύ καιρό, για πολλούς ανθρώπους στη συγκεκριμένη περιοχή. Ας μείνουμε μόνο στα σχετικά πρόσφατα. Από τότε δηλαδή που κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να αγοράζουν και να πουλάνε βουνά σαν να είναι καραμέλες. Από τότε που ο κ. Παπακωνσταντίνου έγινε υπουργός περιβάλλοντος και ενέκρινε μέσα σε μία εβδομάδα Έκθεση περιβαλλοντικών επιπτώσεων που δεν είχε εγκριθεί για μήνες. Από τότε που το βουνό έχει μετατραπεί σε κατεχόμενη περιοχή από ένοπλους ρουφιάνους της εταιρίας. Από τότε που ο «σύλλογος φίλων του Μπόμπολα» φορώντας στολές κυνήγησε κατοίκους για επτά ολόκληρα χιλιόμετρα ενώ αυτοί προσπαθούσαν να σωθούν. Εκείνη την μέρα που έριχναν δακρυγόνα μέσα σε οχήματα. Εκείνη την μέρα που ένας ματατζής δεν ντράπηκε να βάλει να γονατίσει μπροστά του μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μάνα του και, στην συνέχεια, να της πατήσει το πόδι, με αποτέλεσμα να της το σπάσει. Εκείνη την μέρα που ένας οδηγός, που του χρωστάμε πολλά, κατάφερε, παρά το χημικά που του ρίξανε στην καμπίνα του οδηγού, να μην χάσει τον έλεγχο του οχήματος. Να προστατεύσει τον κόσμου που μετέφερε στην καρότσα. Τον ίδιο άνθρωπο που σέρνουν σήμερα κατηγορούμενο στα δικαστήρια για απόπειρα σωματικής βλάβης σε αυτούς που τον «ψέκασαν». Τα παραπάνω βέβαια δεν απασχόλησαν ποτέ ούτε τον κ. Πρετεντέρη ούτε τα κυρίαρχα μέσα. Τα ίδια μέσα που κατάφεραν να κάνουν «αόρατη» μια πορεία επτά χιλιάδων ενάντια στα μεταλλεία που έγινε στην Θεσσαλονίκη. Σήμερα επέλεξαν να ασχοληθούν. Με τον μοναδικό τρόπο που θα τους επέτρεπε να μην συζητήσουν ουσιαστικά για το τι συμβαίνει.


Είναι λοιπόν αλήθεια ότι τα πράγματα είναι τρελά. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Η πιο μεγάλη τρέλα για τον κ. Πρετεντέρη δεν είναι η βία. Που δεν την «καταδικάζει από όπου κι αν προέρχεται». Η πιο μεγάλη τρέλα για τον κ. Πρετεντέρη και τους φίλους του είναι άλλη. Ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σε αυτή την χώρα που δεν μπορεί να τους αγοράσει ούτε ο Μπόμπολας ούτε κανένας. Αρνούνται να πουλήσουν τον τόπο τους με την υπόσχεση ενός ξεροκόμματου. Ενώ έχουμε και κρίση. Μιλάμε δηλαδή για πραγματικά τρελούς. Εμείς αυτούς τους τρελούς τους έχουμε γνωρίσει. Μας έσωσαν εκείνη την ημέρα της 21 Οκτώβρη στο βουνό. Μαζί με αυτούς γνωρίσαμε και τον τόπο τους. Η αλήθεια είναι ότι νιώθουμε πολλοί τυχεροί για αυτό. Νιώθουμε πραγματικά πλούσιοι. Με τον ίδιο τρόπο που είμαστε σίγουροι ότι νιώθουν και οι φίλοι μας στην Χαλκιδική. Με τον τρόπο δηλαδή που δεν μπορεί να αγοραστεί από όλο το χρυσάφι του κόσμου.


Υ.Γ. Σήμερα λοιπόν που στην Χαλκιδική στήνεται η κεντρική πρόβα του κράτους έκτακτης ανάγκης. Σήμερα που όποιος είναι ενάντια στην καταστροφή της περιοχής μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος ως ηθικός αυτουργός. Σήμερα που οι φίλοι μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ την αλληλεγγύη μας, δίνουμε ραντεβού μαζί τους την Κυριακή το πρωί ξανά στη Μεγάλη Παναγιά. Ξέρουμε ότι θα είμαστε πολλοί και πολλές.
red notebook