Οι κατά φαντασίαν successtorιστές. Του Στέλιου Κούλογλου

Από TVXS

Δεν είναι τζιμάνια πολιτικής σκέψης στο Μαξίμου, αλλά αυτό τουλάχιστον είναι σε θέση να το καταλάβουν. Αυτά τα περί ανάπτυξης που τόνισε ο Μπαράκ Ομπάμα, στην χθεσινή συνάντηση με τον Αντώνη Σαμαρά, βρίσκονται στους αντίποδες της επαχθούς λιτότητας που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά, μόλις τελείωσε η συνάντηση, έβαλαν μπροστά την μόνη μηχανή που ξέρουν να δουλεύουν σωστά, την προπαγανδιστική: Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, παρουσιάστηκε ως η συνέχεια του success story στην εξωτερική πολιτική.

Ετσι η κυβέρνηση είδε την χώρα να αναβαθμίζεται, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακάλυψε και καλή χημεία μεταξύ Σαμαρά - Ομπάμα. Ο δε ανεκδιήγητος Στουρνάρας πλειοδότησε στον πλειστηριασμό - των παραπλανητικών δηλώσεων, όχι των σπιτιών που προετοιμάζει - ανακαλύπτοντας ότι στην Ουάσιγκτον «πήραμε αυτό που θέλαμε», δηλαδή «μια δήλωση στήριξης στο υψηλότατο δυνατό επίπεδο». Αυτό που ξέχασε να διευκρινίσει για ποια πολιτική πήρε την στήριξη αυτή. Για την πολιτική της Μέρκελ ή του Ομπάμα;
Γιατί μπορεί ο Ομπάμα να έχει αποδειχθεί χειρότερος του Γουοτεργκέιτ - προέδρου Νίξον στο τομέα των παρακολουθήσεων και των διώξεων εναντίον των whistleblowers που αποκαλύπτουν ανήθικα κρατικά μυστικά, όπως ο Σνόουντεν ή ο Μάνινγκ, αλλά η αλά Κέινς οικονομική πολιτική που ακολουθεί έχει αποδώσει καρπούς. Την ίδια ώρα που η μιζέρια της ύφεσης και τα κύματα των ανέργων κατακλύζουν την Ευρώπη, οι ΗΠΑ έχουν να επιδείξουν το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας από το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης, το 2008.

Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει καταφέρει να τιθασεύσει την κρίση και αυτό που φοβάται είναι μήπως του ξαναγυρίσει στο σπίτι της, στην Αμερική δηλαδή απ όπου ξεκίνησε, μέσω της ευρωζώνης. Το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα,έχει αποκλειστικά να κάνει με το γεγονός ότι αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο μιας αλυσίδας, που αν σπάσει κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες. Αυτό είναι που εννοεί ο κ. Στουρνάρας όταν λέει ότι πήραμε δήλωση στήριξης: την μηχανική υποστήριξη που παρέχει ο γιατρός στον ετοιμοθάνατο, γιατί αν πεθάνει θα αρχίσει να βρομάει.

Κατά τα άλλα, στον μοναδικό τομέα όπου η χώρα έχει αναβαθμιστεί είναι στον ακαδημαϊκό: η ελληνική περίπτωση αποτελεί πλέον παράδειγμα για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει μια χώρα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο βρεθεί υπερχρεωμένη, μοναδική ιστορική περίπτωση τόσο μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης σε περίοδο ειρήνης. Στην αμερικανική πολιτική η λέξη Ελλάδα χρησιμοποιείται πλέον από τους νεοφιλελεύθερους όταν θέλουν να τονίσουν ότι μια χώρα δεν πρέπει να έχει ελλείμματα και από τους κευνσιανούς ως απόδειξη αποτυχίας της νεοφιλελεύθερης οικονομικής συνταγής. Να δηλώνει μετά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι με το ταξίδι στις ΗΠΑ αναβαθμιστήκαμε, είναι σαν να σε φτύνουν και να υποστηρίζεις ότι ψιχαλίζει.

Αν ο κ. Σαμαράς ήθελε πραγματικά να ασκήσει κάποια πολιτική, θα έπρεπε να ζητήσει την βοήθεια του Ομπάμα για την αναδιαπραγμάτευση των επαχθών και αναποτελεσματικών δανειακών συμβάσεων, όπως άλλωστε είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Δεν μπορεί όμως να το κάνει, γιατί η εξουσία του στηρίζεται στην Μέρκελ και στην τυφλή υποταγή στις οδηγίες της. Γι΄αυτό περιορίζεται να ακούει τον Ομπάμα που χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να τα ρίξει στην Γερμανία, να κλαψουρίζει περί της ανάπτυξης, που και αυτός επιθυμεί αλλά δεν τον αφήνουν να εφαρμόζει και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες με τα ενεργειακά κοιτάσματα της περιοχής. Ή να ζητάει στο παρασκήνιο από τον Ομπάμα, όπως έκανε στην συνάντηση, να τιθασεύσει το ΔΝΤ, τις επισημάνσεις του για το λάθος στην ελληνική περίπτωση ή τα σχέδια του για αποχώρηση από την διαχείριση ενός χρέους που σε όλους είναι φανερό ότι δεν είναι βιώσιμο.

Το διασκεδαστικό με το Μέγαρο Μαξίμου είναι όμως ότι βλέπουν συνεχώς οράματα με success story, όπως αυτό που είδαν και χθες. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην χθεσινή του αντιφώνηση, ο κ. Σαμαράς απέφυγε να επαναλάβει την ιστορία περί ελληνικού success story, όπως έκανε τους προηγούμενους μήνες. Μάλλον θα ντράπηκε τον Ομπάμα