Το χωράφι απεριποίητο αφότου έφυγε ο Καλύβας, ίσως και περισσότερο. Με εργαλεία και παγούρια επ' ώμου πήραμε την ανηφόρα για τη Γκιούρα, πλάι στο ρέμα Καρατζά. Λίγο πιο πάνω η εταιρία το αποψίλωσε, το περιέφραξε και το μπάζωσε για να γίνει φράγμα. Ευτυχώς τη ροή δεν κατάφεραν να την ανακόψουν οι μπάσταρδοι.
Ο Γιώργος ο Καλύβας πέθανε τον Μάρτη του 2017 στα 62 του από καρδιά. Τον είχανε γανιάσει για να τους δώσει τη γη του, πρώτα με το καλό, έπειτα με απειλές και παρενοχλήσεις. Το κτήμα του Γιώργου, αυτό που κληρονόμησε από πατέρα και παππού, βρίσκεται στην καρδιά του βουνού. Γη αρχέγονη, γόνιμη και πανέμορφη. Ήταν ο τελευταίος κάτοικος του δάσους των Σκουριών. Ωραίος άνθρωπος: ευχάριστος, χαμογελαστός, προσηνής. Ζούσε μέσα στη φύση, ζούσε από τη φύση και την αγαπούσε σαν σπίτι του.
“Να είναι τα βήματά μας ελαφρά πάνω στη γη, να μην είναι βαριά”, έλεγε. Έζησε από πρώτο χέρι τη σταδιακή εισβολή της εταιρίας στο βουνό και την καταστροφή που ακολούθησε. Κι αυτό τον διέλυσε.
Τώρα το κτήμα το φροντίζει ο Γιώργος Π., παιδικός του φίλος, με λίγη βοήθεια από φίλους και συναγωνιστές. Καρυδιές πενήντα ετών, πλάι σε οξιές διακοσίων ετών, μέσα σε δάσος χιλιετιών, που σφύζει από ζωή. Κι έρχονται άνθρωποι που με το ζόρι έχουν πατήσει τα τριάντα, για να το ξεπαστρέψουν. Έχουμε σαλέψει τελείως.
Θα το φτιάξουμε και το χωράφι και το κτήμα, με τον καιρό. Θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε καρύδια και κεράσια και φράουλες κι ακτινίδια από τον Κάκαβο. Θα διασχίζουμε το βουνό, θα βουτάμε στις βάθρες, θα κοιμόμαστε στα ξέφωτα. Δε θα τους το χαρίσουμε, το δάσος δεν τους ανήκει. Εμείς ανήκουμε στο δάσος.
“Νιώθω πως έχουμε χάσει”, μας είχε πει ο Π. την περασμένη φορά που ανεβήκαμε.
“Όσο είμαστε όρθιοι, τίποτα δεν τελειώνει”, απαντήσαμε.
Κι αυτό ήταν υπόσχεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου