Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Η Τέχνη του αγώνα

Η πολιτική κωμωδία «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη έγινε ο καμβάς πάνω στον οποίο οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της Ιερισσού «ζωγράφισαν» τα μηνύματα του δικού τους αγώνα

Από Η Εφημερίδα των Συντακτών
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

«Γκαργκάνια» στα ιερισσιώτικα είναι τα αγκάθια –όχι όποια κι όποια αγκάθια, αλλά εκείνα με τα πολύ όμορφα ανθάκια. Το ίδιο αιχμηρή με το όνομά της είναι και η θεατρική ομάδα της Ιερισσού, που το Σαββατοκύριακο κατέβηκε στην Αθήνα και την Κερατέα για να παρουσιάσει τις «Εκκλησιάζουσες».
Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου του Αριστοφάνη δεν έγινε καθόλου τυχαία: στην Αθήνα της παρακμής οι γυναίκες μεταμφιέζονται σε άντρες και παρασύρουν την Εκκλησία του Δήμου να υπερψηφίσει νόμο που παραδίδει όλη την εξουσία σ’ αυτές.


Γυναίκες πρωταγωνιστές

Η ζωή στην πόλη αλλάζει άρδην, οι ιδιωτικές περιουσίες δημεύονται, επιβάλλεται κοινοκτημοσύνη σε όλα κι οι άνδρες οφείλουν να κάνουν σεξ πρωτίστως με τις μη προνομιούχες –τις γριές και τις άσχημες. Σ’ έναν τόπο εξεγερμένο, όπως η Χαλκιδική, μ’ ένα κίνημα όπου οι γυναίκες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, οι «Εκκλησιάζουσες» έμοιαζαν σχεδόν επιβεβλημένη επιλογή.

Η σκηνοθεσία είναι παιχνιδιάρα κι οι ηθοποιοί κρατούν το τέμπο της κωμωδίας, όμως δεν είναι ούτε οι καλές τους ερμηνείες ούτε το άφθονο γέλιο που χαρίζουν αυτό που κάνει την παράστασή τους βαθιά συγκινητική. Οι Ιερισσιώτες συνομιλούν με το κείμενο του Αριστοφάνη σ’ ένα επίπεδο υπαρξιακό: δεν παίζουν απλώς, αλλά έχουν ζήσει στο ίδιο το πετσί τους το διεφθαρμένο κράτος και την αλαζονεία της εξουσίας.
Στη δική τους παράσταση οι γυναίκες θέλουν να πάρουν την εξουσία γιατί ο «δικός μας ο Πάχτας» καταστρέφει το βουνό τους, ενώ ολόκληρη η χώρα έχει ξεπουληθεί από «τον Γιωργάκη το ζαβό» και στενάζει υπό την εξουσία «του Αντώνη και του Βαγγέλη».

Το να κάνεις θέατρο στην Ιερισσό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση: συχνά οι πρόβες γίνονται με κομμένη την ανάσα από τα δακρυγόνα. Η θεατρική ομάδα κλήθηκε την ημέρα που μπούκαραν οι κρανοφόροι στο χωριό να αποφασίσει αν σταματάει τις πρόβες ή όχι. «Ηταν πολύ σοβαρό το δίλημμα όταν είχαμε δύο συγχωριανούς μας στη φυλακή», μας λέει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καλαϊτζής.

«Εκεί συνειδητοποιήσαμε όλοι πως οι πολιτιστικές δράσεις πρέπει να συνδεθούν απολύτως με τον αγώνα. Κι ότι, αν κάνουμε πίσω, θα έχουμε επιτρέψει στην εξουσία να μας φιμώσει. Ετσι πήγαμε στο συντονιστικό κι εξηγήσαμε το σκεπτικό μας: έπρεπε να καταλάβουν οι συγχωριανοί μας πως δεν κάνουμε την πλάκα μας, αλλά μια βαθύτατα πολιτική πράξη. Κι ότι μπορεί να γελάμε επί σκηνής, αλλά πονάει η ψυχή μας».

Ο Κυριάκος είναι 32 χρόνων και νεοαφιχθείς στην ομάδα. «Δουλέψαμε την παράσταση σε ασφυκτικές συνθήκες, σε κατάσταση πολιορκίας», μας λέει. Ομως ήταν σημαντικό να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε και με την Τέχνη. Και να εξηγήσουμε στους συγχωριανούς μας πως μπορεί να χάνουμε κάποιες πορείες γιατί έχουμε πρόβες, όμως συγκρουόμαστε κι εμείς με την εξουσία. Με το δικό μας όπλο, που είναι το θέατρο».

Ο Αστέριος είναι από τους παλαίμαχους, μετράει ήδη 17 χρόνια στα «Γκαργκάνια»: «Κάνουμε θέατρο ρεφενέ, εννοείται ότι η δημοτική αρχή δεν μας στηρίζει. Τι να καταλάβει ο Πάχτας από χιούμορ ή από θέατρο; Εχει έλλειμμα πολιτισμού, γι’ αυτό φέρεται έτσι στο βουνό μας. Δεν είδε την παράστασή μας κι ούτε πρόκειται».

Στο φινάλε και οι 18 ηθοποιοί εμφανίζονται επί σκηνής με τα πολύχρωμα μπλουζάκια «SOS Χαλκιδική». Κι αποχαιρετούν το κοινό μ’ ένα σύνθημα: «Από τη Χαλκιδική ήρθαν οι Γαλάτες, είμαστε αγωνιστές και όχι τρομοκράτες».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου