ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ.
ΗΧΟΣ.RADIO NPR (USA) : “Επικαλούμενοι Αξιοπρέπεια, Έλληνες Εργάτες Αναλαμβάνουν Εργοστάσιο”
O ραδιοφωνικός σταθμός NPR, η Κρατική Εθνική Ραδιοφωνία, λειτουργεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1971. δημιουργεί και εκπέμπει βραβευμένες ειδήσεις, πληροφορίες και μουσική, μέσα από ένα δίκτυο από 975 ανεξάρτητους σταθμους. Μέσω αυτών, το πρόγραμμα του NPR φτάνει σε 26 εκατομμύρια ακροατές κάθε εβδομάδα.
Στις 26 Iουλίου 2013, το LEFTeria-news, τον άκουσε να ασχολείται με το κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ
Citing Dignity, Greek Workers Take Over Factory
by Joanna Kakissis
July 26, 2013
The financial crisis in Greece has devastated the country’s manufacturing sector, which has lost more than 30 percent of its jobs in the past three years. But at one factory in an industrial center in the north, workers have taken matters into their own hands.
Makis Anagnostou, a worker and union leader, bottles lavender-scented fabric softener at VIO.ME, a former tile materials factory that went bust and has been revived by its staff as a collective making environmentally-friendly detergent.
Επικαλούμενοι Αξιοπρέπεια, Έλληνες Εργάτες Αναλαμβάνουν Εργοστάσιο
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει καταστρέψει τον μεταποιητικό τομέα της χώρας, η οποία έχει χάσει περισσότερο από το 30% των θέσεων εργασίας της κατά τα τελευταία τρία χρόνια. Αλλά σε ένα εργοστάσιο σε ένα βιομηχανικό κέντρο στα βόρεια της χώρας, οι εργαζόμενοι έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους.
Μέσα στο χαώδες εργοστάσιο στα προάστια της Θεσσαλονίκης, οκτώ μεσήλικοι άνδρες γεμίζουν φιάλες με ενα μαλακτικό, βάση το ξίδι , που είναι αρωματισμένο με φρέσκια λεβάντα.
Αυτή η γραμμή συναρμολόγησης χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή κόλλας για κεραμικά πλακίδια. Όμως, η κατάρρευση του κλάδου των κατασκευών σκότωσε τη ζήτηση για δομικά υλικά.
Ο Δημήτρης Μόκας, ένας από τους άνδρες που εργάζονται εδώ, λέει ότι οι Έλληνες εξακολουθούν ακόμη να πρέπει να πλένουν τα ρούχα τους – και η νέα γραμμή της εταιρείας του από προϊόντα καθαρισμού είναι μια καλή περίπτωση.
“Δεν θέλεις να πας στο σούπερ μάρκετ και να αγοράσεις σαπούνι για τα ρούχα πληρώνοντας 20 ευρώ, όταν εμείς θα σου το δίνουμε με 3 ευρώ”, λέει.
Η εταιρεία ονομάζεται VIO.ME. Βιομηχανική Μεταλλευτική.
Η VIO.ME είναι θυγατρική της Philkeram Johnson, μια ελληνικής εταιρείας που έκανε κάποτε κεραμικά πλακίδια και τα εξήγαγε σε 29 χώρες.
Η Πτώχευση Του 2011
Η Φίλκεραμ Johnson κήρυξε πτώχευση το 2011. Οι 70 εργαζόμενοι της VIO.ME σταμάτησαν να παίρνουν μισθούς το ίδιο έτος. Αλλά ακόμα πήγαιναν στην δουλειά, και συνέχιζαν να παράγουν κόλλες πλακιδίων και προϊόντα καθαρισμού. Για κάποιο καιρό, είχαν λάβει επίσης και επίδομα ανεργίας, μας λέει ο Μόκας
“Οι όποιες παροχές ανεργίας τελείωσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο”, λέει. “Είπαμε, «τι μπορούμε να κάνουμε τώρα; Να μείνουμε εδώ και να το φυλάμε; Πρέπει να φάμε, κάτι πρέπει να κάνουμε». Επειδή θέλουμε να έχουμε δουλειά”.
Η εύρεση εργασίας στην Ελλάδα είναι αποθαρρυντική. Περισσότερο από το 27% των Ελλήνων είναι άνεργοι. Η Βόρεια Ελλάδα είναι ιδιαίτερα σκληρά χτυπημένη. Γι ‘αυτό το ήμισυ του προσωπικού της VIO.ME αποφάσισε να καταλάβει το πτωχευμένο εργοστάσιο και να το αναδιοργανώσει ώστε να βγάζει φιλικά προς το περιβάλλον απορρυπαντικά και μαλακτικά.
Empty bottles that will hold fabric softener made with vinegar and lavender.
Joanna Kakissis
Οι εργαζόμενοι αρχίσουν τις βάρδιες τους στις 7 το πρωί, και κάνουν τα πάντα, λέει ο Μόκας.
“Ήμουν οδηγός περονοφόρου και τώρα είμαι λογιστής … προμηθευτής, οδηγός, ό, τι θέλετε”, λέει.
Αυτό περιλαμβάνει και την θέση του διευθυντή. Δεν υπάρχει αφεντικό εδώ και έτσι για τους τελευταίους πέντε μήνες, ο Μόκας και οι συνάδελφοί του, έχουν μοιραστεί και τη διοίκηση του εργοστασίου.
Το δικαστήριο διόρισε ως δικηγόρο εκκαθάρισης, τον Γιώργο Βαρανούδη, για να διαχειριστεί τη χρεοκοπία της μητρικής εταιρείας της VIO.ME, την Φίλκεραμ Johnson.
Ο Βαναρούδης δήλωσε στον NPR ότι οι εργαζόμενοι της VIO.ME – όπως και άλλοι δυνητικοί αγοραστές – δεν θέλουν να αγοράσουν μετοχές μιας εταιρείας που έχει πάνω από € 4 εκ (5.3 δολάρια) χρέος. Λέει ότι ένα δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη ενδέχεται να διορίσει διαχειριστές για την VIO.ME που θα επιτρέψει στους εργαζόμενους να παραμείνουν στην ιδιοκτησία – ή να τους διώξει.
Οι εργαζόμενοι ελπίζουν να γίνει δικό τους το εργοστάσιο.
Οι εργαζόμενοι της VIO.ME έχουν εμπνευστεί από ένα αντίστοιχο προηγούμενο στη νότια Αργεντινή, όπου οι απολυθέντες υπάλληλοι της Zanon, ένός εργοστασίου κεραμικών που έκλεισε το 2001, ανέλαβαν τις εγκαταστάσεις και τώρα τους ανήκουν και τις λειτουργούν
Οι Αργεντίνοι εργάτες μετονόμασαν επίσης την μονάδα σε Fabrica Sin Patrones – Εργοστάσιο Χωρίς Αφεντικά – και έγιναν το αγαπημένο θέμα των αριστερών οργανώσεων και των ακτιβιστών των εργασιακών δικαιωμάτων
Αυτοί οι ακτιβιστές υποστηρίζουν επίσηςτην VIO.ME, η οποία συλλέγει επίσης δωρεές μέσω του PayPal, στην ιστοσελίδα της μονάδας.
Αυτό που δεν παίρνουν είναι πίστωση, από οποιαδήποτε, ανακεφαλαιοποιημένη, ελληνική τράπεζα, οι οποίες σπανίως δίνουν δάνεια πια, λέει ο Αθανάσιος Σαββάκης, πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας.
“Το πρόβλημα στην πραγματικότητα, είναι η ρευστότητα” λέει. “Οι εξωστρεφείς εταιρείες, εκείνοι με υψηλά επίπεδα των εξαγωγών, το έχουν αντιμετωπίσει αυτό με θετικό τρόπο.”
Αυτές οι εταιρείες βγάζουν χρήματα πουλώντας τα προϊόντα τους στο εξωτερικό, ενώ οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, πωλούν τα απορρυπαντικά τους σε μια τοπική αγορά, εν μέσω ύφεσης.
Το μαλακτικό της VIO.ME μπορεί και να μην έχει μέλλον. Αλλά οι εργάτες εξακολουθούν να μπαίνουν σε οκτάωρες βάρδιες στη γραμμή παραγωγής, κάθε μέρα.
Όταν η βάρδια τελειώσει, στις 3 μ.μ., θα παραταχθούν σε ένα ζεστό, χωρίς αέρα γραφείο για το μισθό μιας ημέρας – μόλις 10 ευρώ, ή περίπου $ 13.
ΟΔημήτρης Νικολαϊδης, ένας ψηλός ηλεκτρολόγος με γκρίζα μαλλιά, περπατά προς το παλιό του μπλε Daewoo Lanos.
“Είναι πραγματικά δύσκολο να ζήσεις με αυτόν το μισθό”, λέει ο Νικολαΐδης, καθώς οδηγεί για το σπίτι. “Η αλήθεια είναι, ότι δεν μπορείς να ζήσεις απ¨αυτό. Απλά πληρώνομαι τα χρήματα που φτάνουν για να έρχομαι εδώ και να συνεχίζω να δουλεύω”.
Στο πίσω κάθισμα κάθεται ο Γιώργος Δεληγιάννης, ένας χειριστής μηχανήματος με γυαλιά και ένα παστέλ πουκάμισο. Ο ίδιος λέει ότι ήταν δύσκολο να μάθει τόσες πολλές νέες δεξιότητες, συμπεριλαμβανομένης της λογιστικής, και να διαχειριστεί τόσες πολλές διαφορετικές προσωπικότητες σε μια συλλογικότητα που επιμένει να βάζει την ισότητα πάνω από την φιλοδοξία.
“Αλλά προσπαθούμε να είμαστε υπομονετικοί», λέει. «Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν”.
Έξω από το εργοστάσιο τους, η οικονομία έχει διαλυθεί. Μέσα σε αυτούς τους τοίχους, οι άνδρες επιβιώνουν. Και λένε ότι έχουν βρει την αξιοπρέπεια, αν όχι τα χρήματα, από την εργασία τους.
Για να ακούσετε το ρεπορτάζ του NPR πατήστε ΕΔΩ
πηγή : olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου